ยาวหน่อยนะ 

กุคิดว่ากุสื่อสารผ่านตัวหนังสือได้เข้าใจกว่าการพูด ใช่ กุน้อยใจมึง กุมีอะไรก็ไม่ยอมพูด กุมีอะไรลับลมคมในกับมึง แถมยังเอาเรื่องส่วนตัวไปป่าวประกาศสาธารณะ ความเชื่อใจ ความไว้วางใจกุมันหมดไปแล้วสำหรับมึง แต่บางครั้งมันก็อึดอัดอ่ะ พอเอาเข้าจริง อยากจะพูดต่อหน้ามึงหลายครั้งแล้ว แต่ถ้าหลุดโผลงออกไป ในขณะที่ความสัมพันธ์ยังดีอยู่ มันก็จะพลิกสถานการณ์ให้แย่ลงไปได้ กุเลยเงียบ แต่พอเงียบแล้ว มันสะสม พอสะสม ก็จะเกิดโทสะ เท่านั้นแหละ พอมีเรื่องอะไร อารมณ์กุจะออกก่อนเหตุผลท่แท้จริง ที่กุจะสื่อ 

เวลาคนอื่นมา กุไม่เป็น แต่กับพวกปอน อิง ทำไมกุเปลี่ยนไป กลายเป็นคนเงียบ เดินช้า คุยโทรศัพท์ ปลีกวิเวก หากิจกรรมอื่นทำ(ดนตรี)แทนที่จะจอยกับพวกมึง อันหลัง นี่ไม่ได้น้อยใจ อย่างที่มึงคิดนะ เพราะดนตรีมันช่วยกุได้ทุกอย่าง จนทำให้กุเสพติดดนตรีไปแล้ว รู้ทั้งรู้ว่ามึงเจ็บ มึงเก็บความรู้สึกทีเ่ห็นกุเล่นดนตรีได้ไว้ ไม่แสดงออกโต้งๆ เลยอคติเองว่ามึงกำลังตีสองหน้า ทั้งๆที่ มันคือการรู้จักการ ระงับอารมณ์ ในเรื่องนี้ กุแพ้ราบคาบเลย ไม่ใช่แพ้แค่มึงนะ ทุกคนแหละ 

แต่ไอ้การกระทำทุกอย่างมันดันย้อนแย้งกันหมด ก็กุอีกแหละ ่เวลาคนอื่นอยู่ด้วย ดันน้อยใจ ที่ทำไมมึงไม่เล่นกับกุอ่ะ แต่เหมือนกุขุดหลุมฝังตัวเอง ในเมื่อกุเป็นคนพยายามปิดเรื่องเราแท้ๆ แต่การกระทำของกุ ดันขัดกับเป้าหมายหลักของตัวเอง 

พิมพ์ไป กุก็ระลึกได้นะ ได้แต่พูดว่า แม่งเอ๊ย ชิบหายแระ เออว่ะ ในใจ 

ใช่ อารมณ์ มันทำให้กุ เจ็บหลายครั้ง ทั้งทางกาย และ หนักสุดคือทางใจ ยอมรับเลยว่า กุเอาอารมณ์เข้าแทนที่สติ มึงเคยบอกกุนะ ว่าหลังๆ กุดีขึ้น ซึ่งเมื่อก่อนก็ เคยไปร้องไห้ต่อหน้าคณะทูตสหรัฐ เพราะความกดดัน เคยหักนิ้วตัวเองแต่นิ้วแข็ง ไม่ยอมหักตามเลยซ้น ทำร้ายตัวเอง เอามีดจ่อคอประชดจะแทงตัวเองตอนทะเลาะกับแม่ ไม่รู้เคยเล่ายังนะ กระโดดสแตนขาหักเพราะโมโห ที่เพื่อนมันทำได้ แล้วกุกลัวความสูง เคยไว้เล็บยาว แล้วกรีดหน้าตัวเองให้เลือดมันไหล แต่ก็แค่ซิบๆ ก็ประชดแม่อีกแหละ ตอนนั้น อยู่อนุบาลมั้ง  

เบย์ หรือ คนอื่นๆ ที่อยู่ร่วมโรงเรียนเก่า รู้หมด ว่ากุเป็นไง ตอนอยู่โรงเรียน เอ่อ หวังว่าจะไม่ออกทะเลเกินประเด็นนะ  

ตอนอยู่โรงเรียน กูถูกแกล้งประจำแหละ ถูกแกล้งไปแกล้งมา แต่ดันชอบอ่ะ ชอบที่ถูกแกล้ง เพราะเป็นช่วงที่กุมีเพื่อน คือไม่เคยร้องไห้นะ เข้าใจว่าเพื่อนแกล้ง คือเพื่อนรัก แต่ไปเรื่อยๆ จนหนักเข้าๆ หนักสุดคือ ถูกแม็คเย็บกระดาษยิงตามตัว ถูกตัดกระโปรงขาดเป็นรู ช่วยกันดึงถุงเท้าเวลามันเป็นตีนเป็ด แล้วเอาไปทิ้ง เรื่องกุเยอะอ่ะ จนมาตรัสรู้เอง ก็ตอนที่เพื่อนร่วมห้องคนอื่น ที่ไม่สนิท ทักกุแล้วว่า มันไม่ใช่แกล้งขำๆ แต่มันคือแกล้งจริงจัง แต่ทำไงได้  ประเด็น เรื่องนี้ที่บ้านไม่รู้นะ  

ตอนมัธยมก็เคยถูกเพื่อนๆทั้งห้องแบนมาแล้ว รวมถึงเพื่อนเตะบอลกุปัจจุบันนี้ด้วย ตอนนั้น กุสอบเข้าห้องโอลิมปิคค่าเทอมแพงหูฉี่ มีสาธารณสุขครึ่งห้องได้ แต่เพราะ กุคือกุ อย่างที่มึงเห็น จึงมีเหตุทำให้กุต้องลาออก จากห้องเรียนพิเศษนั่น เพราะ อยู่ไม่ได้ แล้วไปเรียนกับเด็กธรรมดาแทน(แรกๆอีโก้สูงชิบ) แต่ก็แฮปปี้นะ ติดมหาลัยในฝันได้ 

พอปิดเทอม กุเริ่มคบกับพวกเตะบอลกุ เพราะ ติด มช เหมือนกัน คือ เริ่มหากิจกรรมทำ เช่นเตะบอล จนพวกนั้นลืมเรื่องในอดีตกุหมดแล้วมั้ง 

ถ้าเทียบกับเมื่อก่อน ก็ว่าตัวเองดีขึ้นมากนะ ถึงความฉลาดทางอารมณ์มันจะอยู่ในระดับ ต่ำสุดๆ ตามมาตรฐานสากล อยู่ดี  

เวลากุเห็นพวกปอนด์มันจับมือ มันกอด มันทำได้เลย แม้กระทั่งอยู่ในห้อง ที่มีกุ มีมึงอยู่ เพราะ มันเป็นแฟน กันไง 

แต่กุกับมึง กุเห็นแล้ว กุอยากจับมือ อยากกอด อยากนู่นอยากนี่ กุทำไม่ได้อ่ะ กุต้องคอยยิ้ม เวลามึงพูดถึงแฟนมึง แชทกะแฟน เพราะเราตกลงกันแล้ว ว่ากุจะต้องโอเคไม่มีปห เรื่องนี้ ถ้ามึงแชทกับแฟนต่อหน้าคนอื่น กุต้องซ่อนอ่ะ แต่ในทางกลับกัน เวลาเราอยู่สองคน เราทำได้เต็มที่ เพราะเรารู้กันอยู่ ว่าเราเป็นอะไรกัน แต่เพราะทั้งคู่ ตกอยู่ในความสัมพันธ์ที่มันจำเป็นต้องปิดไว้ไม่ให้ใครรู้ กุเลยพยายามทำความเข้าใจ และยอมรับมากขึ้น 

ในเรื่องโซเชียล ทำไมกุระบายในไอจี นอกจากนิสัย ลน กลัวถูกจับได้แล้ว หนึ่ง เพราะ นิสัยเสียกุที่มันอึดอัด ไม่กล้าพูดตรงๆ พูดอ้อมๆ ดีกว่า เพราะมึงไม่น่าเห็น สอง เพราะน้องมายติดตามกุอยู่ ส่องกุทุกอันที่กุโพสไรบ้างใน Story อ่ะ คือ เวลากุโพสอะไร น้องเขามาคนแรกๆตลอด นานๆ กุเลยโพสอิมเมจมึงในสายตากุให้สื่อว่า มึงคือ เพื่อนที่กุ บางครั้งกุก็ต้องอิจฉาเพื่อนตัวเองบ้างสิ อยากเก่ง อยากไปต่างประเทศอย่างมึง อาจฟังดูเหมือนแถนะ แต่มันช่วยให้น้องเขาไม่เอะใจเรื่องกุกับมึงได้ ในไอจีลงรูป กุก็พยายามลงเพื่อนๆเตะบอล มากินข้าวกับเพื่อนเตะบอล ถ่ายกันสองคนบ้างไรบ้าง ลงตัดพ้อ ถึงแพทย์บ้าง ให้น้องเขาสบายใจ ว่าระหว่างเราไม่มี  

เวลาโทรศัพท์ ก็พยายามคุยกับเบย์ พูดถึงม่อน ถึง หมอเยอะๆ ให้คนอื่นรู้ว่า เออ กุกับมึงไม่มีไรกัน แต่เหมือน กุดันคิดผิดนะ เหมือนกุจะแสดงไม่เก่ง คนอื่นคงดูออกหมด มองกุเป็นนังแรด วันๆคิดแต่เรื่องผช ไปหมดแระ 

จำตอนไปกับหมอที่ ดิบดีได้มะ กุถามหมอ ว่า เนี่ย นัทจีบหมออยู่นะ ทำไงถึงจะจีบหมอได้ คือ แม่กุ สนิทกับสองคนนี้ไง เหมือนแม่จะสงสัยในความสัมพันธ์กุกับมึงด้วย กุเลยเออ กุมีคนชอบแล้วนะ ตี๋คือเพื่อนเฉยๆ 

ก็บอกไปแล้ว ว่ากุมันไม่เนียน เล่นอะไร ก็แบไต๋เขาหมด หลังจากนั้นไงรู้มั้ย พวกหมอๆดันคิดว่า กุแอบชอบมึงฝ่ายเดียวซะงั้น ซึ่งกุก็ เออ จะคิดงี้ก็ได้นะ เลยไม่ว่าไร เป็นเหตุให้กุกลับบ้านไป จำต้องตอบคำถามแม่ เรื่องหมอ ว่า คนอื่นเค้าดูออกนะ ว่านัทดันชอบตี๋ แต่ตี๋มีแฟนแล้วนะ พอกลับเชียงใหม่ แม่กุคงกลัว เลยส่งข้อความหามึงในไลน์ แค่กุหลุดว่ากุเคยขอจับมือ แค่นี้แม่ก็หัวใจจะวายแล้ว ถ้ารู้อย่างอื่น ตายแน่ๆ ไม่ใช่แม่นะ กุนี่แหละ  

หลักๆเลย คือกุทำทุกวิถีทาง ให้เมียมึง และ คนอื่น จับไม่ได้ ว่าระหว่างเรามีอะไรกัน พอพยายามปิดบัง ปิดกั้นความรู้สึกตัวเอง มันก็รับไม่ไหว อย่างที่เห็นแหละ ขอโทษนะ